Cecile de Wissel
Ik ben Cecile, gehuwd met Rob en moeder van twee volwassen kinderen. 12 augustus 2010. Een fijne gezellige dag met het gezin bij een familiepark.
’s Avonds neemt de dag een dramatische wending en verandert mijn leven voorgoed. Ik krijg heftige klachten die niet afnemen en we bellen de ambulance. “Mevrouw u heeft een hartinfarct,” hoor ik de ambulanceverpleegkundige tegen me zeggen. Ik ben sprakeloos en vol ongeloof. Hoe kan dat nou, ik ben 43! In het UMC Utrecht staat het team klaar voor mij en word ik na een kwartier de hartkatheterisatiekamer binnengereden. Na de heftige procedure zegt de interventiecardioloog tegen mij dat ik een scheur in mijn kransslagader heb en dat hij 4 stents heeft moeten plaatsen. Wederom buitelen ongeloof en inbegrip over elkaar heen. De volgende ochtend komen alle klachten weer terug en moet ik weer gekatheteriseerd worden. Ditmaal was het een blokkade in de zijtak, daar liep de scheur in door.
De dagen daarna word ik goed gemonitord in het ziekenhuis en volgen onderzoeken. Het wordt me duidelijk dat ik een SCAD heb gehad en dat daar nog weinig bekend over is. Uit de onderzoeken blijkt duidelijk een verminderde pompfunctie van mijn hart. Na twee weken ziekenhuis word ik ‘losgelaten.’ Thuis verandert de feeststemming algauw naar angst en eenzaamheid. Een zwart gat. Geen duidelijke informatie te vinden, een bak medicijnen moeten slikken en geen begeleiding. Alleen met je angst en onzekerheid.
Een heftig jaar volgt. Angst voor een nieuw event. Hartrevalidatie. Re-integratie. Gesol op het werk. Conditie die stagneert. Nieuwe onderzoeken. Ik heb hartschade en kan mijn werk niet volledig hervatten.
Wat nu?
Ik pak mezelf op en start omscholing naar ander fysiek lichter werk. Het lukt en ik krijg zelfs een leuke baan aangeboden op dezelfde afdeling. Ik blijf me verder ontwikkelen. Tegelijkertijd kamp ik af en toe met sombere gedachten, maar met psychische steun lukt het me om me volledig te herpakken.
Na drie jaar kan ik zeggen; ja ik ben er weer. Het leven lacht me weer tegemoet. En ik omarm het leven.
Na vier jaar gaat het kriebelen. Ik ben klaar met mezelf en onderzoeken en wil me gaan inzetten voor lotgenoten. De facebookgroep SCAD Nederland is al gauw een feit. In een besloten en veilige omgeving lotgenotencontact bieden.
In het buitenland zijn er organisaties die zich hard maken voor SCAD. En zo ontstaat het idee om een SCAD website te starten in Nederland. En dat is hard nodig, want kennis, onderzoek, behandeling en beleid laat nog veel te wensen over.
Ik vind het zo waardevol en zinvol om mij in te zetten voor lotgenoten en nu ook professionals. Bovendien geeft het mij heel veel voldoening. Ik ben ook dankbaar dat ik dit allemaal kan doen. En het is ook gewoon heel erg leuk!