Pascalle Ypkemeule
Tijdens mijn verlof is er op mijn werk veel veranderd en krijg ik te horen dat er geen plaats meer voor mij is. Ik ben dan 36 en hoogzwanger.
Na mijn verlof kom ik op plekken te werken, waar ik mij niet prettig bij voel. Op een gegeven moment heb ik het gevoel dat ik in een burn-out zit. Ik probeer met de werkgever in gesprek te gaan, wat helaas niet het gewenste resultaat geeft. In tussentijd speelt er van alles door mijn hoofd. Of ik dit allemaal wel wil blijven doen. Bovendien heb ik al meerdere vervelende situaties meegemaakt in de autobranche, dat ik toch eens verder wil gaan kijken.
Mijn besluit staat vast, ik ga mij omscholen en ga een opleiding volgen. De zorg die een baby met zich meebrengt, huishouding, 1 dag per week stage lopen en 40 uur werken waar je niet gelukkig bent, kost mij wel heel erg veel energie.
Aan de keukentafel om 7 uur ‘s morgens een kop koffie drinkend en kletsend met je kleine spruit van inmiddels 1,5, komt er ineens uit het niets pijn in mijn linkerarm. Ik begin te zweten en word misselijk. Ik vertel mijn dochter dat mama even naar de wc moet, want ik voel mij even niet zo lekker. Ergens in mijn hoofd gaat er een alarm af, die mij vertelt dat dit niet goed is. Op dat moment komt mijn man binnen en verzoek ik zsm onze dochter naar de opvang te brengen, zodat ik de huisartsenpost kan bellen. Zo geschiedde… een ambulance wordt gestuurd.
Plakkers worden geplakt, ECG wordt gemaakt en alles ziet er goed uit. Maar toch heeft de ambulancebroeder er geen goed gevoel bij. Na de nodige belletjes met het Thorax Centrum Twente in Enschede moet ik alsnog mee. Gillende sirenes en daar gaan we. Oh wat erg, wat een gedoe, moet dat nou allemaal op deze manier? Ondertussen staat mijn linkerarm helemaal verdraaid stijf van de pijn.
Aangekomen bij het Thorax Centrum wordt er al heel snel ontdekt dat ik een SCAD heb. Jeetje, dan ben je net 38, jong gezin, opleiding en inmiddels een eigen bedrijf aan het opbouwen, zodat je weg kunt bij je werkgever.
24 november 2021 om 7 uur ‘s morgens word ik plots hartpatiënt.
Inmiddels ben ik 41 en enorm gelukkig! Een goedlopend eigen bedrijf, waar ik met enorm veel passie nog meer energie krijg. Een heerlijke meid van inmiddels 5 jaar en een fantastisch steunende partner (in crime).
Wat ben ik dankbaar dat deze vervelende ervaring mij zoveel geluk heeft gebracht.
Tijdens mijn ziekenhuisopname vind ik de besloten facebookgroep SCAD Nederland. Dit helpt mij enorm, maar mis toch iets. De aandoening treft juist jonge 30+ vrouwen. Daarom wil ik mijn ervaring graag delen, omdat het ook anders kan zijn.
Ondanks dat je moet leren leven met aanpassingen. Kun je gelukkig, gezond en succesvol worden!
(En uhm, ook ik moet mijzelf met regelmaat terugfluiten)
Volg je hart! 💗